Genel Sanat Direktör Yardımcısı Can Başak’ın moderatörlüğünde gerçekleşen söyleşide Ayça Bingöl, “Mesleğini çok sevdiğini lakin günümüz set ortamlarının bazen insanın tahammül sonlarını zorladığını söyleyerek, artık mesleğimi daha konforlu bir biçimde yapmak istiyorum” dedi.
Can Başak: Öncelikle kurumum ismine, davetimizi kabul ettiğiniz için teşekkür ediyorum. Ekseriyetle çocukluktan başlıyorum ben. Lakin o kadar derinlere inmiyoruz. Nasıl bir çocukluk geçirdi Ayça Bingöl?
Muazzam bir çocukluk geçirdiğimi düşünüyorum. Her şey şahaneydi. Tek çocuktum. İleri yaşlarda 17 yaşında abla oldum. Ve sıradan, bildiğimiz üzere, çok olağan bir çocukluktu. Mahallemizin ilkokuluna gittim. Kendi çocuklarıma baktığımda değişik perspektiflerle ilerlemeye çalışıyoruz. Bizim çocukluğumuz çok hoştu. Bir çocuğu okula gönderebilmek için önemli hesaplar yapıyoruz.
Tiyatroyla alakanız nasıl başladı?
Benim ilkokuldayken Enis Fosforoğlu Tiyatrosu’nda çalışan bir oyuncu ağabeyimizin davetiyle, aranan çocuk oyuncular ortasında ben de yer aldım. O vakit okul şovlarına meraklıydım. Öteki çocuk Volkan Saraçoğlu’nun kızıydı, Burcu. Bize seçme yaptılar, metin okuttular, matine suareli, turneli bir oyunun içinde buldum kendimi. Sonra Suna Keskin ile Yeditepe Oyuncuları ile birlikte, ortadan yirmi sene geçtikten sonra bir oyunda rol aldım. Benim oyunculuğum pek profesyonel başladı, fiyat alarak.
Sonra yetinmedin konservatuvara geçtin.
Bizim vaktimizde aileler çocuklarının oyuncu olmasını istemezdi. Artık bütün aileler teşvik ediyor. Fakat babam yok dedi, annem yapabilir dedi, Teknik Üniversite’ye giderken, oyunculuğa karar verdim. Kimya kısmındaydım, Teknik Üniversite’de. Yıldız Kenter İstanbul Devlet Konservatuvarı’ndaydı ben geçtiğimde, çok hoş hocalarımız vardı. Gökhan… Bana öbür vilayetlerde konservatuvarların olduğunu söylemedi. İmtihana geldiğimde arkadaşlar sen Ankara’nın imtihanına girdin mi, diye sıralamaya başladığında anladım. Bizim devrimizde tıpkı sınıfta olduğumuz arkadaşlarımızdan, Fırat Tanış, Kayra Şenocak, Murat Ovalı, Yeliz Tozan, Sanem Çelik devir arkadaşlarımızdı, Gürkan Uzun. Okan Yalabık, Engin Hepileri, Demet Evgar, bir alt sınıfımızdaydı. Bizim vaktimizde askeri eğitim üzereydi, Yıldız Kenter büyük bir disiplinle davranırdı.
“Çok bedelli hocalarımız vardı”
Hocalarımı çok değerli buluyorum. Fakat bir eleştirim de var. Yerlerine yeni birilerini yetiştirmediler. Daha tanrısal bir yerdeydiler güya. Hem tiyatro hem eğitim topluluğunda. Gerilerinde kendi ekollerini devam edecek ustaları yetiştirmeye niyet etmediler. Âlâ ki Yıldız Hanım’dan öğrenmişiz lakin içimizden kimilerine o eli vermiş olsaydı keşke.
Dormen Tiyatrosu’na geçişiniz nasıl oldu?
Haldun Hoca ikinci sınıftaydım, birine bir şey olmuştu, çabucak Dormen Tiyatrosu’na başladım. Orası konservatuvar ile birlikte çok uygun oldu. Bir yandan konservatuvar eğitimi alıyorsunuz öbür yandan usta oyuncularla tıpkı kulisi paylaşıp, öteki bir eğitimin içine giriyorsunuz. Benim için çok güzel idman oldu. Okulla birlikte Dormen Tiyatrosu’nda bulunmak oyunculuğuma çok şey kattı. Zira okulda bilgiyi alıyorsunuz lakin Dormen kulisinde de mesleğinizin bütün inceliklerini ustalardan öğreniyorsunuz. Bu manada çok şanslıyım. Âlâ ki hem okuduk hem çalıştık.
Ekran ne vakit başladı?
Bizim okulda kamera yasaklıydı. Hiçbir televizyon projesinde çalışmamız istenmezdi. Çalışan arkadaşlarımız olduğu vakit sınıflarını donduruyordu. Üstün Baba’da küçük rollerle başladım. Üç beş para kazanıyordum o vakit. Bütün oradaki alakalar, oyuncular, direktörler, oradan seslendirmeye geçiş, birbirini doğuran şeylerdi. Hem Dormen Tiyatrosu hem mezuniyet projesi hem okul devam ediyordu. Uyumadan geldiğimi hatırlıyorum.
Tanındıktan sonra değiştin mi?
Tanınır olduktan sonra bende bir değişiklik olmadı. Biz ünlü olalım diye başlamadık. Fakat tanındıktan sonra aile terbiyesi ve durumu içselleştirmek çok kıymetli.
Bir anne ve bayan olarak sette olmak nasıl bir his?
Oyunculuk olarak hiçbir ayrım yapmadım, tiyatro, sinema ya da dizi diye. Zira birebir yerden çıkan güdüyle hareket ediyorsun. Özü birebir ve senin içinden çıkıyor. Ancak elbette ki, benim artık biraz daha konformist bir formda mesleğimi icra etmek istiyorum. Yıllar geçtikçe mefkurelerin, amaçların de farklılaşıyor. Şu an mesleğimi konforla yapmak ve daha istediğim işi yapmak istiyorum. Vaktimi güzel yönetmek istiyorum. Bunu büyük bir konfor olarak görüyoruz. Dizi ve televizyon dünyasına karşı birtakım aralar ve şartlarla bakıyorum. Çocuklarım olmadan on altı, on yedi saat ve haftanın yedi günü sette olduğum bir vakti da yaşadım. Lakin şu an bakış açım ve isteğim bu. Çok ağır çalışma kuralları sette. İnanılmaz ve insanüstü bir çalışma temposu var. Erkan Sever ile bir sahnede, sabahın dördü, uykumuz gelmiş ve biz ne yapıyoruz diye birbirimize dertlendiğimizi hatırlıyorum.
Bir seyircinin “Çocuklarınıza tavsiye eder misiniz oyuncu olmayı?” sorusu üzerine:
Çocuklarım önde oturuyor. Tabi söylediğim koşullar gerçek lakin çok severek yaptığımız bir işimiz var. Yalnızca şartları eleştiriyoruz. Sevmeden bu koşullarda bu işlerin yapılması güç. O yüzden yanlışsız şartlar sağlandığında çocuklarımın da bu işi yapmasını çok isterim. Lakin evvel kendileri de isterse, yetenekleri de varsa, bütün deneyimlerimizden faydalanmalarını sağlarız, destekleriz.
Can BAŞAK: Baba da tiyatroyla ilgili.
Ama muhakkak olmuyor, bu türlü ailelerde çocuklar farklı meslekleri de seçebiliyor.
Öyle Bir Geçer Vakit Ki dizisindeki rolünüzden sonra nasıl roller geldi?
Ben sahne üzerinde güldürü de dram da oynadım. Lakin televizyonlarda bir şeyi düzgün yaptığınızda, cezalandırıyor üzere daima tıpkı rol için sizi düşünüyorlar. Nitekim öteki bir şey oynayım, olmuyor. Bütün işleri O denli Bir Geçer Vakit Ki’deki rolüm üzerinden üretimciler da düşünüyor. Lakin bu sene çalıştığım dizide komik sahneler de var ve seviyorum. Ağır ve ağır hisler, daima ağla ağla, bir oyuncu olarak da yorucu geliyor.
Oyuncu olmak isteyenlere ne önerirsiniz?
Oyunculuk için yalnızca konservatuvar kısmından eğitim almak zorunda değilsiniz. Kendinizi geliştireceğinizi hissediyorsanız, oyunculuk atölyelerine katılabilirsiniz, kurslara katılabilirsiniz. Bugün çok fazla kendinizi geliştirebileceğiniz yer var. Yalnızca konservatuvarmış üzere de düşünmeyin, bunu bir mecburiyet olarak görmeyin.
Kamera önünde nasıl o ana ağırlaşıyorsunuz?
Benim usulüm anda kalmak. Bu anda kalmak sorununa biraz baş yormak gerekiyor. Kamerada o anda olmak, o vakti kullanmak çok kıymetli. O dramatik anda ne yaşıyorsanız, kendimi yalnızca o ana teslim ediyorum ve içimden çıkacak şeye müsaade veriyorum. Hiçbir şeyle kendimi filtrelemeden, kamerayı umursamadan, çevreyi etraftakileri dikkate almadan, ana yoğunlaşıyorum. En son Berkun Oya ile bir sinema projemiz vardı. Berkun prova istiyor. Ben de televizyondan gelen alışkanlıkla, senaryodaki bire birliği çok umursamam. Lakin Olgun Şimşek ile bir sahnemiz vardı, biz çok prova yaptık, replikleri teğe bir söylememizi istiyordu. Çektiğim şeyin olmadığını hissettiğimde, kendimi seyrediyorum ve dışarıdan gördüğümde neyin olmadığını anlıyordum. Bunu yapmanızı isterim, olmayan şeyin ne olduğunu hissetmenizi sağlıyor. Bazen direktör olmuyor der lakin neden olmadığını söyleyemeyebilir.
Bana Bir Picasso Gerek oyunu çok özeldi senin için, biraz anlatır mısın?
Hayatımda oyuncu olarak kendimi çok şanslı hissettiğim oyun, Sezai Altekin’in Arif Akkaya’nın ve benim buluştuğumuz Bana Bir Picasso Gerek, oyunudur. Arif bana bir oyunla geldi, anlattı. Sahnede üç Picasso resmi var ve hangisi gerçek Picasso ise yakılacak. Bu türlü bir durumun içindeyiz. Sezai abi uzun yıllar Kent Tiyatrosu’nda oynamış, benim ustam. Arif Akkaya sıkıntı bir direktör. Hepimiz bu oyun üzerine çok yoğunlaştık, muazzam bir seyahatti. Arif bir gün dedi ki, bu oyunu sahnede oynamayacağız, Kadıköy’de Duru Tiyatro’da çalışıyorduk, sahnenin art tarafında bir kalorifer dairesi var, orada oynayacağız bu oyunu dedi. Emre kıyameti kopardı, meczup misiniz siz diye. Sonra tasarımcımız Zuhal Soy ile birlikte kalorifer dairesine girdiler, dört duvarını sığınak haline getirdiler, üstten geçen borular, tenekelerin üstüne damlayan sular, seyircilere iki asistanımız Nazi subayı kostümüyle, dar bir geçişten alıyorduk. Seyirciyi içeri girdiği andan dışarı çıkana kadar, o ambiansın içine alıyorduk. Artık yapılıyordur tahminen lakin yirmi yıl evvel seyirci bu türlü bir şeyi deneyimlememiş, çok yeni bir tecrübeydi. Demir kapıyı gıcırdatarak oynamalar, seyirciyle çok yakın oynamalar. Yirmi sene evvel ne kadar hoş bir rejiymiş. Tahminen de hayatımda sahne üzerinde oynamadığım, olduğum ya da olmaya çok yakın olduğum tek iştir.
Kaynak: (BYZHA) Beyaz Haber Ajansı
News
